Istnieje kilka różnych rodzajów znieczulenia. Należą do nich: rdzeniowe, regionalne i zewnątrzoponowe. W trakcie zabiegu wprowadza się do pleców pacjenta cewnik, który zostaje zabezpieczony w przestrzeni zewnątrzoponowej. Przez ten cewnik możliwy jest ciągły wlew środków znieczulenia miejscowego, co zapewnia większą kontrolę nad znieczulanym obszarem.
Znieczulenie ogólne
Znieczulenie ogólne to medycznie wywołany stan nieświadomości. Uzyskuje się go poprzez podanie leków znieczulających ogólnie, które zwykle są połączone z lekiem przeciwbólowym i środkiem blokującym mięśnie nerwowe. Stosuje się ją w chirurgii i innych zabiegach, w których pacjent musi znajdować się w stanie pełnej świadomości.
Chociaż znieczulenie ogólne ma niewiele skutków ubocznych, niektórzy pacjenci mogą doświadczyć nudności i wymiotów po zabiegu. U niektórych pacjentów może również wystąpić ból gardła lub uszkodzenie warg lub dziąseł po założeniu rurek do oddychania. Inne mniej powszechne powikłania obejmują zawał serca i hipertermię złośliwą, rzadką dziedziczną chorobę mięśni. Są one bardziej prawdopodobne u pacjentów z wysokim ciśnieniem krwi lub problemami z nerkami.
Znieczulenie ogólne jest stosowane, aby pomóc pacjentom w przechodzeniu bolesnych procedur. Jest ono często podawane dożylnie, przez rurkę lub przez maskę i jest podawane przez lekarza anestezjologa. Ten rodzaj znieczulenia jest częściej stosowany w przypadku poważnych operacji niż drobnych zabiegów. U niektórych pacjentów może wystąpić tymczasowa amnezja.
Oprócz znieczulenia ogólnego, pacjent może doświadczyć wymiotów, biegunki lub spowolnionego bicia serca. W skrajnych przypadkach pacjent może przestać oddychać. Objawy te są zwykle przejściowe, ale w niektórych przypadkach mogą być śmiertelne. Pacjent może potrzebować kilku dni zanim będzie w stanie jeść lub pić.
Biochemiczny mechanizm znieczulenia ogólnego nie jest całkowicie zrozumiały. Uważa się, że leki te oddziałują na ośrodkowy układ nerwowy na kilku poziomach, zaburzając różne funkcje mózgu. Na przykład mogą zaburzać funkcję różnych elementów OUN, w tym siatkowego układu aktywującego i kory mózgowej. Ponadto mogą zmieniać aktywność niektórych obwodów w rdzeniu kręgowym.
Znieczulenie neuraksjalne
Znieczulenie neuraksjalne jest popularnym rodzajem znieczulenia, które może pomóc pacjentom poddać się procedurze bez odczuwania bólu podczas zabiegu. Znieczulenie przewodowe może być jednak ryzykowne dla pacjenta i wymaga starannego postępowania w celu uniknięcia powikłań. Szybka identyfikacja zdarzeń niepożądanych i szybka interwencja mogą zapobiec poważnym szkodom i zapobiec trwałemu urazowi.
Znieczulenie neuraksjalne jest dostarczane poprzez podanie środków znieczulających do rdzenia kręgowego za pomocą specjalistycznych długich igieł. Rdzeń kręgowy składa się z kręgów i opon mózgowych, które zapewniają kręgosłupowi stabilność. Aby podać znieczulenie, igła jest wprowadzana przez więzadła między kręgami.
Znieczulenie neuraksjalne może być również stosowane w celu uniknięcia krwawienia podczas operacji. Przed poddaniem się operacji, pacjenci muszą być dokładnie oceniani pod kątem czynników ryzyka i stanów medycznych. Niektóre stany medyczne mogą zakłócać znieczulenie przewodowe, w tym stany sercowo-naczyniowe. Pacjenci przyjmujący leki przeciwzakrzepowe muszą poinformować lekarza o aktualnie stosowanych lekach. Zaprzestanie stosowania tych leków może zwiększyć ryzyko okołooperacyjnych zdarzeń zakrzepowych.
Podczas znieczulenia neuraksjalnego u pacjentów może wystąpić obniżenie ciśnienia tętniczego i częstości akcji serca. Zazwyczaj ciśnienie tętnicze i częstość akcji serca są obniżone zarówno w wartościach bezwzględnych, jak i względnych, co prowadzi do stanu hipotensji. Może to skutkować ptozą, anhydrozą i zespołem Hornera.
Po podaniu znieczulenia neuraksjalnego pielęgniarki muszą ściśle monitorować parametry życiowe pacjenta. Powinny również sprawdzić, czy u pacjenta nie występują zakażenia miejscowe i ogólnoustrojowe. Dodatkowo powinny sprawdzić, czy nie występują deficyty neurologiczne i czy nie powraca funkcja jelit. Oprócz sprawdzania oznak powikłań, pielęgniarki powinny przeprowadzić dokładne badanie przedmiotowe i wywiad przed podaniem znieczulenia przewodowego. Powinny również zapoznać się z historią choroby pacjenta, w tym z wszelkimi wcześniejszymi ekspozycjami na środki znieczulające oraz wszelkimi alergiami na leki znieczulające.
Znieczulenie przewodowe jest ważną opcją dla kobiet przechodzących poród. W rzeczywistości ponad 60% kobiet w Stanach Zjednoczonych poddaje się znieczuleniu przewodowemu podczas porodu. Podczas porodu znieczulenie zewnątrzoponowe jest powszechną metodą znieczulenia zewnątrzoponowego.
Znieczulenie regionalne
Znieczulenie regionalne jest techniką, która wykorzystuje znieczulenie miejscowe i opioidy do znieczulenia określonego obszaru, zazwyczaj kręgosłupa. Znieczulenie to jest wstrzykiwane do przestrzeni zwanej przestrzenią podpajęczynówkową za pomocą cienkiej igły. Dostępnych jest wiele różnych rodzajów znieczulenia regionalnego przeznaczonych do różnych celów.
Znieczulenie regionalne jest szeroko stosowane w krajach o wysokich dochodach, ale jest również wykorzystywane w krajach o niskich dochodach, gdzie dostęp do znieczulenia jest często ograniczony. Choroby chirurgiczne w krajach LMIC są często niedodiagnozowane lub niedoleczone, dlatego znieczulenie regionalne jest w tych krajach szczególnie przydatne. W tym rozdziale dokonano przeglądu złożonych wyzwań związanych ze znieczuleniem regionalnym oraz omówiono korzyści i ograniczenia związane ze znieczuleniem regionalnym. Wyjaśniono również potrzebę ciągłej oceny.
Pacjenci mogą wymagać znieczulenia regionalnego w przypadku zabiegu obejmującego szyję, plecy lub brzuch. Ten rodzaj znieczulenia blokuje nerwy w określonym obszarze ciała, co hamuje ich przekazywanie. W przeciwieństwie do znieczulenia ogólnego, znieczulenie regionalne może zmniejszyć ból po zabiegu. Z tego powodu jest ono dobrym rozwiązaniem dla pacjentów, u których często wykonywane są inwazyjne operacje.
Znieczulenie regionalne jest często łączone ze znieczuleniem ogólnym, aby zmniejszyć ogólny ból odczuwany przez pacjenta po zabiegu. Technika ta pozwala obniżyć koszty znieczulenia poprzez ograniczenie ilości wymaganego znieczulenia ogólnego i może pomóc pacjentom w szybszym powrocie do zdrowia. Zastosowanie znieczulenia regionalnego w ten sposób może również skutkować mniejszą liczbą powikłań w porównaniu ze znieczuleniem ogólnym.
Znieczulenie regionalne wiąże się z kilkoma korzyściami i ryzykiem, a jego stosowanie powinno być uzależnione od rodzaju zabiegu chirurgicznego, rodzaju znieczulenia oraz preferencji anestezjologa. Przed wykonaniem znieczulenia regionalnego należy przestrzegać określonych protokołów, aby zapewnić bezpieczeństwo i skuteczność procedury. Protokoły te powinny obejmować ciągłe monitorowanie parametrów życiowych i monitorowanie bólu.
Blokady nerwów obwodowych
Blokady nerwów obwodowych stanowią integralną część praktyki klinicznej anestezjologii i są często stosowane podczas zabiegów okołooperacyjnych. Ważne jest zrozumienie zasad i najnowszych osiągnięć tej procedury, aby zapewnić bezpieczną i skuteczną opiekę anestezjologiczną. W tym rozdziale skupimy się na najważniejszych aspektach blokad nerwów obwodowych i sposobie ich podawania.
Zalety blokad nerwów obwodowych obejmują możliwość dostosowania intensywności i czasu trwania bloku czuciowego. Czas trwania efektu znieczulającego pozwala również na uzyskanie skutecznej analgezji. Ponadto stosowanie ciągłych technik regionalnych ułatwiają środki znieczulenia miejscowego o niskim stężeniu, które powodują preferencyjny blok czuciowy. Znieczulenia te są oszczędne ruchowo i nie wymagają terapii przeciwzakrzepowej. Kolejną zaletą ciągłych blokad nerwów obwodowych jest brak ryzyka powstania krwiaka nadtwardówkowego.
Blokady nerwów obwodowych nie powodują zatrzymania moczu i mogą być stosowane w miejscach, w których nie jest możliwe zastosowanie centralnych blokad neuraksjalnych. Należą do nich twarz i skóra głowy. Są one również stosowane w znieczuleniu pediatrycznym. Jednak dokładne dawkowanie środka znieczulenia miejscowego u dzieci nie zostało zbadane. Dlatego zalecane dawkowanie dla tych bloków opiera się na doświadczeniu osób dorosłych.
Blokady nerwów obwodowych są często stosowaną procedurą w chirurgii. Zastrzyki te zmniejszają ból podczas operacji i po operacji. Oznacza to, że pacjenci potrzebują mniej leków przeciwbólowych i są szybciej wypisywani. Są również mniej narażeni na wystąpienie wymiotów i nudności. Mogą one również zapobiegać rozwojowi przewlekłych zespołów bólowych.
Chociaż blokady nerwów są bezpieczne i skuteczne, procedura ta nie jest pozbawiona ryzyka. Niektórzy pacjenci odczuwają niewielki dyskomfort, a miejsce wstrzyknięcia może być tkliwe lub bolesne. Jednak te efekty uboczne nie są tak poważne, jak mogłoby się wydawać.
Znieczulenie rdzeniowe
Znieczulenie rdzeniowe jest ważną i bezpieczną metodą znieczulenia w wielu warunkach klinicznych. Istnieją jednak pewne powikłania, które sprawiają, że znieczulenie rdzeniowe jest bardziej niebezpieczne niż inne rodzaje. Zagrożenia te mogą obejmować trudne drogi oddechowe, świadomość i aspirację. Aby zminimalizować takie ryzyko, specjaliści od znieczulenia powinni dokładnie przestrzegać wytycznych i praktykować bezpieczne techniki znieczulenia.
Pacjenci z ciężką chorobą układu oddechowego mogą odnieść korzyści ze znieczulenia rdzeniowego, aby uniknąć ryzyka związanego z intubacją i wentylacją. Dodatkowo pacjenci z nieprawidłowościami anatomicznymi lub z trudnościami w intubacji tchawicy mogą odnieść korzyści z tego typu znieczulenia. Innym wskazaniem do znieczulenia rdzeniowego jest zapobieganie krwiakowi nadtwardówkowemu, który może prowadzić do poważnych następstw neurologicznych. W niektórych przypadkach możliwe jest wykonanie znieczulenia rdzeniowego, gdy pacjent jest jeszcze przytomny.
Na ogół pacjenci doświadczający znieczulenia rdzeniowego odczuwają utratę czucia w stopach i dolnej części ciała. Odczucie to jest spowodowane przez specjalne leki, które są wstrzykiwane do płynu w dolnej części kręgosłupa. Chociaż pacjenci są przytomni podczas zabiegu, anestezjolog monitoruje ich funkcje życiowe, aby upewnić się, że nie występują u nich żadne poważne komplikacje.
Środki znieczulające miejscowo są rozprowadzane w całej przestrzeni rdzeniowej na drodze dyfuzji. Są one transportowane przez oponę twardą przez naczynia wyściełające rdzeń kręgowy i oponę twardą. Po wstrzyknięciu, środki znieczulenia miejscowego przemieszczają się przez rdzeń kręgowy w obu kierunkach. Dystrybucja środków znieczulenia miejscowego w przestrzeni podpajęczynówkowej zależy od kilku czynników, w tym od ilości użytego środka znieczulenia miejscowego.
W Stanach Zjednoczonych znieczulenie rdzeniowe zostało po raz pierwszy wykonane w 1899 roku przez Dudleya Taita i Guido Caglieri. Badali oni efekty znieczulenia rdzeniowego poprzez wstrzykiwanie soli rtęci i jodków do płynu mózgowo-rdzeniowego. Jednak ich metoda doprowadziła do kilku komplikacji, w tym u jednego pacjenta wystąpiła kiła trzeciorzędowa. Później, w 1954 roku, Dripps i Vandam opisali bezpieczeństwo znieczulenia rdzeniowego u ponad 10 000 pacjentów i ożywili tę technikę.
Podobne tematy